Sajak Sunda Sangkan Lana Dijagat Maya

taun nu muguran tina tangkal jaman

waktu meletek, tauntaun muguran tina tangkal jaman
sedeng kuring linglung teu nyaho jalan balik
anjeun anteung ngimpleng mangsa katukang
ngitung rebuan harepan dina dada peuting

na dimana jarum jam eureunna?
eweuh nu nyaho. eweuh nu paduli
kabeh lumpat muru panon poe anu surup dina
mumunggang abad. kabeh muru impian nu diteundeun
dina lalangit harepan

isuk jaganing geto, urang jeung anjeun
bakal silih teangan. neang cimata nu dipahapekeun
dina ramoramo kasusah, dina ratusan samagaha

tempo ka kulon,
tauntaun muguran tina tangkal jaman.

peuting jempling
mawa katineung manteng
ka anjeun

poek mongkleng
hawa tiis manjur girimis
ngumbah remis

hiji mangsa
urang bakal kapaksa
silih balaka

hampura
ngaran anjeun masih aya
nyangkaruk dina jero rasa

ahirna urang kudu balik oge, mulangkeun deui katineung
ka sagara ambahan anu ngemploh ku carita katukang
mangsa hate kebek ku kaheman jeung katugenah
ngahiji dina dapuran hate nu pinuh ku euriheurih kasedih

ahirna urang kudu balik oge
nepungan anjeun bari mawa rebuan carita
ahirna urang mulang ka sarakan.

mamah

ema,
peuting kamari kuring ngimpi panggih aki jeung nini
padahal asa geus lila maranehna ninggalkeun urang
tapi dina impian, asa cikeneh maranehna mapatahan
sorana masih ngagalindeng dina gegendang
matak nyecep kana ati, patri kana jajantung

ema,
ieu kuring di lembur batur...
ngajerit menta tulung, menta hampura
bongan saha bedegong, mawa karep sorangan..
poho kana temah wadi. rasa diri wani tur sanggup
asa aing uyah kidul...

ema,
peuting ieu kuring teu walakaya
nandangan kaheman nu teu manggih obatna
iwal neuteup anjeun ku dua panon
ninggali cimata anjeun ngalembereh..

ema,
peuting ieu kuring nyegruk
teuing kumaha, anjeun ngolebat dina kongkolak
nyerangkeun bari teu elat zikir
kuring pasrah.. meureun ayeuna anak anjeun
sumerah kana pati nandangan kaheman dina jero ati.

---

hujan, cimata, jeung samagaha

hujan peuting ieu mawa gelap jeung burinyayna
nakolan rasa ku gundam jeung samagaha

di dieu, kuring ngukur cimata make lambaran lambaran kertas
pulpen meh beak, tapi cimata masih menta nuliskeun kaperihna

beu geuning cimata teh teu daek suda
kualatan naon atuh kasedih nyimeuhan carita

anjeun masih keneh nyukcruk jalan pileumpangan, nyorangan
ngemu kahariwang
mapay kasieun

bongan saha kudu nyukcruk kahariwang
na kamana leungeun jang muntang ka imutna pangeran

eweuh sasaha
ukur kuring jeung cimata
ukur anjeun jeung kahariwang

ah, padahal kica-kica masih daek ngiceupkeun cayana
ngabejaan kamana suku kudu leumpang
kawerat naon atuh nu ngaweuhkeun hate

masing masing urang, pada pada boga jalan
hiji waktu, urang jeung anjeun paamprok dina hiji pengkolan
urang jeung anjeun silih titenan kanyeri sewang-sewangan
silih rampa rasa

di masigit leutik di hate urang masing-masing
aya mihrab jeung mizan
di dinya urang bakal istirah
ngarampa dua
ngarampa doja
ngarampa dosa
bari ngitungan sabaraha warsa nu geus kasucikeun tina pepedut jeung samagaha rasa

anjeun moal ngarti

rebuan kecap ngamalir kana panto hate anjeun
anjeun tangtu ngan saukur seuri bangun cangcaya
enya, kuring jeung anjeun ukur bisa silih gero dina
kalimahkalimah pondok tanpa bisa amprok

tapi rampa ku anjeun seahna hate kuring
nu marengan guligahna rasa
gumuruhna ombak dina jero dada geus jadi tanda
yen ngaran anjeun lain ngan saukur ngaran biasa
nu bisa leungit ku cai hujan sapoe
lain. ngaran anjeun marengan lengkahna hate
didieu, dina tatapakan kuring nu beuki lila beuki jauh
nu beuki lila, beuki rea rungrang

anjeun moal ngarti kana eusi hate wanoja
moal, kasep.